Temel hakların satırlarla korunmaya çalışıldığı bir dünyada, çocuklar ağaçlardır.Ahşap oyuncaklardır, tüm tabutlar...

Gözlerimi sımsıkı kapattım, akıp giden renklerimi görmemek için.Sizin sağanaklarınızda ıslanmış umutlarımı hangi güneş kurutabilirdi ? Ben mi sarhoştum, yoksa siz mi defalarca aynı yollardan günah çıkarıyordunuz ? Ben mi yanlıştım yoksa siz hiç doğrumu sormamış mıydınız ? Hangi sevgisizin...

Kimse bilmez beni...Okunaklı değil sözlerim,yazım da yok benim.Karalanmış günlüklerim, silgi izleri sevdalarım.Yeni sayfalarım eskimiş kitapların fahişesi.Hesaplarım tutmaz benim,büyük değildir sayılarım.Sayılmaz ki gözyaşlarım, hesaplanmaz ki yalnızlığın çaresizliğe dönüşmesi... Ölçülerim yok...

Geçtiğin yolların en kalabalık caddesindeki durak benim.Uğrayıp gidişlerinden şikayetçi ilanlar üzerimde.Eskimiş kaldırım taşlarına emanet edilmiş gibiyim... Soğuk taşların üzerinde üşüyen eski bir valiz gibiyim.İçine tıkıştırılmış hatalarım, kırışık cesurluğum, unutulmuş sadakatimle bekliyorum...

Ben de nefessiz kalıncaya kadar kahkahalarla koştum bu yollarda.Soluklandığım köşe başlarında öpüştüğüm adamlar oldu.Herbirini unutulmaz diye bağışladığım adamlar... Bahçendeki kırık çiçeklerinin bazılarında benim ayak izim vardı.Özür dilediğim birçok şeyi de aslında bilerek yapmıştım.Ben de...

Senin aşkın faşist bir darbe...Benim bedenim İtalya'da doğan Rönesanstı.İç içe geçmiş iki ülkeydik.Yaşaması yasak sevişmesi kaçak sınır çizgisiydik.Benim loş kışım, bekledikçe acıyan çayım gittin mi?Kara postallarını çekip dizdin mi sıraya tüm yaşananları? Kendini kutsayan deli ülkemdin.Kalamadım...